Dünya; üzerinde milyarlarca hayatı barındıran bir mefhum! Ve
biz ona hükmetmek için onu yavaş yavaş kemiren varlıklarız. Etrafınıza bir bakın. Savaşlar,
ayrılıklar, göz yaşları, sefalet… Sizce de kendi eliyle kendi yuvasını yıkan
yedi buçuk milyarlık hepçil bir koloniye benzemiyor muyuz. Peki bunu neden
yapıyoruz? Hırs, kıskançlık, cehalet veya doyumsuzluk mu? Belki de bunların
hepsi...
Ama asıl mesele içinizde hissettiklerinizde. İnsanlar asli ihtiyaçları
karşılandıktan sonra inanç, his ve düşünceleri ile yaşamayı öğrenmek zorunda.
Zira fazlasını istedikçe durulmaz bir şelaleye benziyoruz. Ve maalesef zamanla
kendi kendimizi aşındırıyoruz. Oysa mutlu olmak ve yaşamak için bazen bir avuç
su bazen de küçücük bir ümit yeter...
Muhammet Baran Aslan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder